Gepubliceerd: 24 juni 2019

Hits: 276

• Mont Blanc
• wandelen

Eén van de trekpleisters in het gebied van de Mt Blanc, is een meertje geheten "Lac Blanc". Ligt net boven Argentiëre, een dorpje in de vallei van Chamonix, iets meer richting Zwitserland. Je hebt er een fenomenaal uitzicht op het Mt Blanc massief.

In augustus 2017 was ik al eens vanaf de Col des Montets naar dat Lac Blanc getrokken. Dat was inderdaad wel een mooie tocht, maar het liep er zwart van het volk, het had meer weg van een voetbalstadion dan van een bergtochtje. De plaats is namelijk ook makkelijk te bereiken met een kabelliftje, en dan effe stappe.


Nu, juni 2019, moest en zou ik nog eens naar die Lac Blanc trekken, maar dan wel 's avonds, met het gedacht dat er op dit moment van het jaar, en dat moment van de dag, er toch wel een pak minder volk zou zijn. Om het wat spannender te maken was het idee ook om in den donkeren terug te keren, kwestie van ons Lora haar laatste fotonen over het massief te zien strooien. 

Zo gezegd, zo gedaan, om 17h gepakt en gezakt klaar om te vertrekken. Geen echte wandelaar die op dat moment nog zijn schoenen aan doet, de hollanders naast me op de parking waren ze net aan het afdoen, slimme mensen. De Col des Montets ligt op 1450m, het meertje op 2350m, vrij stevig trotje dus. Eerste uur zeer stevig klimmen, direct opgewarmd en vijfhonderd hoogmeters op de teller, tsjakka.

Het weer was niet echt stabiel te noemen, nu en dan wat heel dikke druppels, hier en daar zat het vrij zwart in de lucht. Toch nog vijf mensen tegengekomen en telkens gevraagd hoe het weer er na de steile klim uit zag. Niet echt een deftig antwoord gekregen, maar, het was wel een ideale manier om mijn nief goretex vestje uit te proberen. Kwa waterdichtheid was het dik in orde, kwa bijgelovigheid is er een groot probleem. De statistieken zeggen namelijk dat als je een vest mee hebt, de regen uit blijft. Als je er geen mee hebt, dan kan je zeker een regenvlaag verwachten. Hier was het omgekeerd. Een minneke.


Het spektakel werd wel verzorgd, met oa een regenboog, en een toneeltje opgevoerd door deze twee boeketijnen.



Goe kijken he !



Of toch beter niet.

Tof he.

Tja, de boeketijnenzjeugd van tegenwoordig he. En ze vond het precies nog grappig ook ! Deze keer dus geen voetbalstadion, maar een beetje "sex on da beach", of toch proberen, want twas maar proberen. "Bluvn Trainn, Bluvn Trainn", zei ik nog, en hoppa, verder naar boven na dit gratis schouwspel.

Vanaf 2000m hoog bleken er toch nogal wat sneeuwvelden te zijn. Zachte sneeuw, geen probleem voor mijn deftige wandelschoenen, maar die Lac Blanc, die zou ik toch op mijnen buik mogen schrijven. Ter compensatie een foto met een stel boompjes op. 

En een aantal beeldekens die de totale woestheid van de andere kant van de vallei tonen.  het licht ging wat uit, dus enkel zwart wit. Sorry.

Nu is het zo dat er 's avonds zo nu en dan eens een wondertje gebeurt, op één of andere manier verandert de atmosfeer en de wolken trekken dan weg.
En moet dat nu toch wel passen dat het weer zo een avondje was !

Iets later, tarara :

Nu moet je weten dat je van bij ons thuis de Mont Blanc, en de Aiguille Verte vrij goed kan zien, in de Verte, op een km of 60.
De zon, ons Lora, gaat achter ons onder, en als ze heel laag zit, kan ze dus onder hoge bewolking duiken, en dan krijg je dit :

Na dat schouwspel, toch een koekske of drie gegeten, en terug naar den otto. 

De sneeuwveldjes afdalen viel bijzonder goed mee (het was zowiezo heel warm), en mijn weg terug vinden doorheen de steenmassa's die hier en daar op het pad liggen viel ook mee. Het lampje is zelfs in de rugzak blijven zitten, als je je ogen niet verblindt met een lamp, dan kan je verbazend goed zien in den donkeren. Grootste probleem is in feite nog het dieptezicht dat weg valt, maar ja, tis daarom dat we het doen he !

Op het einde nog een enorm gerommel gehoord, zoals een stel uitgerokken lange donderslagen. De lucht was echter ondertussen volledig vrij, het zal dus waarschijnlijk het naar beneden donderen (sic) van een aantal seracs van de Vallé Blanche geweest zijn.

Om 23h stipt terug aan den auto, weer een mooie wandeldag er bij !

Olé !