Gepubliceerd: 26 mei 2020

Hits: 1397

• bloemen
• orchidee
• Oranje
• dieren
• fotografie

Ondertussen zitten we dus al een dikke twee maanden opgesloten in ons kot. Oudste zoon gaat elke dag gaan werken (iets van biotech en preparatie van productjeus om een bepaalde ziekte te testen, ik kan even niet op de naam komen, tis iets met een virus).  Het jongste kadeeke (van 1m93) is zijn thesis aan het schrijven, en de Gerda is aan het videoconferencen met de ganse wereld. Naar ik hoor zal ze vanaf morgen zelfs helemaal wereldberoemd zijn, er komt een artikel van haar en haar groep in Nature. Persberichten staan klaar, morgen grote dag. Zou ik vandaag mijn haar wassen ? 

En ikke, ikke moet braaf zijn, commissies doen, eten maken, afwassen en al dergelijke toffe dingen. Maar gisterenavond, na den afwas, dus in den otto gesprongen en naar een natuurgebiedje gereden ten oosten van Tienen, aangeraden door iemand die ik hier in Rosdel tegen gekomen was, en wat mee heb staan kwebbelen. Er zouden veel orchideekes staan. 

En ja, er stond een beetje vanalles. Sommige al wat uitgebloeid, sommige nog aan het komen. 

Int roos :


Int purper :


Al een paar weken ben ik echter aan het foeteren dak nooit geen vlinders meer zie. Eind maart zaten er vrij veel, oranjetipjes, blauwtjes, dagpauwogen, atlanta. Maar sedert april of zo iets : alles weg. Heel heel raar. Heeft het iets te maken met de droogte ? Met pesticiden van de boeren ? Of hebben ze covid ???

Groot was mijn verbazing dus toen er opeens eentje voor mijn neus fladderde, en zich iets verder neerzette op een stengeltje. Oeps. Die moettek hemme. Heel stillekes er naar toe (en diechter, en diechter, en diechter...), elke stap een foto om dat toch al te hebben, me neergevleid in het gras, schermpje van de kodak open, vanaf de grond naar boven mikken, de zon in de rug, en raak :

 

Nog wat dichter, en nog wat raker !


De zon zat in mijn rug, en ik dacht, deze heb ik toch al, misschien eens proberen in tegenlicht.
Mijn knoken knakkend recht gekregen, rond die stengel geslopen (stillekes, niet te dicht), me daar weer neergevleid, en, jip, hij zat er nog.
's Ochtends of 's avonds zijn die veel tammer dan gedurende de warme dag, en hij bleef dus zitten. 

Beetje aan de wielekes van de camera draaien, en hoppa, foto in het gouden tegenlicht der avonden van het Belgenlandje :


Zo een foto of tien getrokken, mijn avond kon al niet meer stuk. 

Maar toen, die begint zich te draaien, en oeps, vlinderke vlinderke, wat doede gij nu, wa doede gij nu ? (ja ik mis de koers)
Vleugeltjes gingen open om de laatste zon op te rapen, een avond zonnebad, of toch wat de exhibistionist uitgangen ?

Dan weet je toch even niet meer waar je het hebt :


Heb het beestje dan ook een naam gegeven : Vlinderisticus Exhibistionistatus !!!

Daarna was ik wel wat van mijn melk, en heb eigenlijk geen enkele foto meer getrokken. Ik weet zelfs niet of ik dit jaar nog foto's ga trekken. fiew...