Gepubliceerd: 23 november 2025

Hits: 171

• Astronomie
• Saturnus
• Planeet
• Planet
• saturn

Vorig weekend zaten we met sterrenclub Capella in Grandpré in Noord Frankrijk. Eén nachtje helder, één nachtje sterrenkijken.
Het gezellige gezelschap werd getrakteerd op één heel fijn nachtje bibberend ijskoud kijkplezier. Kraakhelder. Tot in onze tenen.

De 40cm Dobson leverde een altijd weer onvergetelijk zicht op de Orionnevel, een stel stofbanden in de Andromedanevel, een zwakke Krabnevel, een totaal niet spectaculair komeetje, en een superspectaculair komeetje annex echt staartje. Het komeetje raast zo snel doorheen het firmament dat je het elke paar minuten wat zag verschuiven tov de achtergrondsterren. Alles beweegt. Ook kometen. 

Ander hoofddoel van de avond was Saturnus. We kijken voor het ogenblik bijna recht op de ringen, iets dat maar om de 13 à 16 jaar gebeurt. Had het spectakel al wel eens willen fotograferen maar wegens de aanhoudende bewolkingstoestanden thuis was het er nog niet van gekomen.
Nu dus wel.  De maantjes staan er op, maar dat is door enig sleurwerk in photoshop om ze naar boven te brengen. Het vierde staat net links van de ringen, maar is op het web net niet zichtbaar, denk ik.

Ik las onlangs ergens dat Galilei Galileo Saturnus de eerste keer, in 1610, waarnam als een drieledig hemellichaam.
Groot was zijn verwarring toen een aantal jaren later er maar één hemellichaam meer overbleef, en nog een paar jaar later de drie er terug waren.
Zijn kijker voldeed niet echt aan de hedendaagse kwaliteitsnormen. 

Pas in 1659 concludeerde Christiaan Huygens dat die oren van Saturnus in feite ringen zijn.