Deze keer was het doel van de tocht één van de oudste hutten van Zwitserland, aldus de huttenwirt(es).
Gelegen op toch wel een bijzondere plaats.



Het wc is daar nog een klimpartij verwijderd van de hut zelf, als je goed kijkt, dan zie je het kotteke rechts van de hut. Spannend, 's nachts.

Doch, je kan er, terwijl dat ge aan het kakken zijdt, de deur wagenwijd laten open staan, en dan is dit het zicht.
De kleur van de bergen 's ochtends is assortie met het kleur van wc papier !
Goedemorgen !

Vertrek van de tocht is in La Fouly, een piepklein Zwitsers dorpje gelegen op de GR van de toer du Mt Blanc.
Was toch wel verschieten hoe veel volk je daar tegenkomt, lopend, stappend, mankend, op zoek naar pizza. Druk Druk Druk.
Maar, dat pad moest ik niet hebben, ik moest de bergen in, deze richting :



Volgens de kaart passeerde het pad over (door?) een bergrivier, gezien het toch wel vele water, liefst met een brug.
Het rivierke was idyllisch mooi, het water nat, en nogal hevig.



Na een tijdje begon ik toch wat achterdocht te krijgen, het pad was heel aangenaam, maar wel van het verdwijnende tiepe, en als je 1200 meter moet klimmen, toch wel wat problematisch.
Nog eens goed op de kaart gekeken, en - zoals het nog wel eens gebeurt - goed gevloekt, en terug naar beneden. Twas nie zjust nie.
Gelukkig niet helemaal terug tot aan het dorp, want het brugje bleek toch wel echt te bestaan, welliswaar goed verstopt ergens achter een hoek.



Iets verder, nog een brugje, wel een skoonder, en veel makkelijker te vinden. 
Boterhammeke gegeten, en op de kaart gezien dat ik op 2010m hoog zat. Dat viel tegen, want de hut ligt op 2735m hoogte. Nog niet halverwege dus.



Verder dus, klimmen, en klimmen. Het rare was dat je wist dat je de hut kon zien, maar ze bleef toch onzichtbaar. Tot...



Het pad maakt wel een klein ommetje, niet nodig om hier de direttissima te kiezen.
Mijn conditie is niet meer wat ze geweest is, en het was dus heerlijk puffen, zweten en blazen.
Maar, time is on my side, en de hut, die kwam diechter en diechter en diechter.



Na een traversee met wat kabelkes, kom je op de hoogte van de hut, en dat levert nog een ander zicht op



Eerst pinke drinke, dorst, en had gehoopt om dan opt gemakske mijn boek uit te kunnen lezen, maar dat mislukte heerlijk jammerlijk.
Zat aan tafel met de huttenwirt(es), en twee kranige zussen (reeds lang gepensioneerd), het kwebbelen ging alle kanten uit. Het eten, een tiepische tomatenfondue van de streek, was super.

Om te vermijden dat ik mijn statief en de ganse santenboetiek voor niks naar boven gesleurd had, toch maar een foto genomen van de top van de Mont Dolent.



In de verte, een Italiaans massiefje.



Voor de liefhebbers van graatjes, er is er ook eentje mooi zichtbaar vanaf de hut.



Om die 's nachts te kunnen zien, heb je wat extra bijluchting nodig van een lamp.



Na een niet verkwikkend nachtje slapen in de hut, één van de gezusters was een snurkkanon, en ik was eigenlijk te moe om te kunnen slapen, lekker ontbijtje, fotooke van een meertje (als je hoog zit, kan je diep naar beneden kijken, aja), en de ganse trot terug.





Om af te sluiten, nog een foto van een paddenstoel, en een vlinder, gratis te bezichtigen op het einde van het pad.





O neen, bijna nog iets vergeten. Tijdens de rit naar La Fouly nog twee foto's van het Meer van Genève genomen.
Ene met een bootje.



En ene met zonder een bootje.