Wat een mensch allemaal moet doen voor een fotooke:
mijn ganse moumtenbaajkpakske aangedaan (kreeg dien buik er nog net in gepropt), rugzak met mijn fotomateriaal op de rug, vergeten dat mijn kabels op de moumtenbaajk nog steeds niet afgeregeld zijn nadat zoonlief daar een zwaar tuimelperte mee gemaakt heeft in de zomer (ik fiets echt niet zo heeeel veel), en dan naar boven gesjokt. Hier zitten we op 600meter hoogte, eerst op den asfalt tot aan Tiocan, op 860meter hoogte. Alles in de mist, guur, guur, guur. Op de parking daar stond vorige week één auto (en ene van de flikken, maar das voor het volgende verhaal), nu stond ze driedubbel geparkeerd. Denk dat Macron gezegd heeft : "ut junder kot, en rap een bitje, wej !". 

Verder naar boven op sjotter. Das niet om te sjotten, maar dat is offroad met veel stenen, en als ge daar rap op rijdt dan springt er al eens ene tegen uw scheenbeen en dan ist precies of ne sjotter daar een sjot op gegeven heeft. Daarom noemt die ondergrond dan ook sjotter. Zo lang moeten fietsen om dat te weten te komen, pfft. 

Hier werd het wel vrij steil voor dezen ouden, zeker wel 10à15%. en mijn vitessen waren dus niet te goej afgeregeld. Toch wat kunnen prullen dat ik op de tweede kleinste kon, hielp ook om hier en daar op asem te komen. "Bluvn Prulln, Bluvn Prulln" was het devies !

De avond daalde, de zon zakte weg, het werd frisser, en, vrij snel boven Tiocan was de mist floeps ook weg. Ikke floeps ook, maar heel traaagjes. Na een uur en een half stoempen, en toch bijna 10km, en 700hoogtemeter, was er op de zjuste moment opeens een gat tussen de bomen. En wat zagen we daar ??? Watte ?

Datte :

En ook datte :


En ja, ik had 10 minuten eerder boven moeten zijn. daas waar. Maar kwas wel rap beneden, zjust zjust zjust voor dat het echt donker werd.